Uncategorized @gl

Compartimos o enlace onde podemos escoitar a entrevista que Nuria Martínez Sanchez (psicomotricista) realiza a Mary Angeles Cremades. Aborda o tema da formación do/a psicomotricista. Cunha linguaxe clara e precisa fálanos de temas complexos coa sinxeleza que caracteriza @s profesionais con gran vagaxe.

Mary Angeles explícanos que @ psicomotricista, es@ profesional que no estado español desempeña unha profesión que aínda non ten recoñecemento oficial, é o “gran especialista na infancia”. Profesional que entrena unha mirada que lle permitirá ver ó neno mais alá da sintomatoloxía que presente.

Tamén falan das próximas xornadas de formación, que o equipo do CEFFOP (centro de formación e práctica psicomotriz Aucouturier en Madrid) xunto con Álbaro Beñarán teñen preparadas para o 20 e 21 do mes de Novembro. O equipo do CEFFOP compartirá reflexións moi actuais relacionadas coa situación que nos toca vivir, Álvaro abordará o tema da Práctica Educativa, e como remate unha ponencia máis clínica a cargo de Mary Angeles sobre os “Vínculos e Duelos”.

Sempre é un pracer escoitar a Mary Angeles e grazas ó CEFFOP por esos momentos e alimento que nos ofrecen a través da formación. Seguir no camiño que nos marca a psicomotricidade é máis doado grazas a estes espazos de reflexión.

Enlace á entrevista: https://www.facebook.com/CEFOPP/videos/706625253563957/

O 24 de Outubre, e baixo o título: “La psicomotricidad en tiempos de incertidumbre: el miedo vivido, jugado y representado” convócannos dende o CEFFOP Madrid, a esta interesante xornada.

Dirxida por Marta Prieto, Silvia Giao e Eva Torres, psicomotricistas cunha longa traxectoria profesional e referentes para todos/as as profesionais que nos formamos nesta escola.

Na convocatoria coméntannos: ” Desde Cefopp queremos estar presentes en este momento y para ello vamos a ir proponiendo diferentes encuentros formativos de los cuales os iremos informando. Volver a la teoría, reflexionar sobre ella y compartir experiencias, nos puede ayudar a encontrar herramientas para nosotros a nivel personal , y también como maestros o psicomotricistas  para  poder acompañar a los niños y a las niñas en nuestro día a día, tanto en el aula como en la sala de psicomotricidad”. 

PROMETE!!!!

Dende o Centro Medrando Xuntos este ano tivemos que tomar unha difícil decisión , sobre todo a nivel emocional, non ofertar o traballo de Psicomotricidade Educativa Preventiva que tódolos anos faciamos nas salas de psicomotricidade de varios centros educativos.

Nos grupos organizados xuntabamos nenos/as de moitas aulas diferentes, e nalgunha ocasión de centros escolares distintos – razón fundamental que impide o traballo este ano – xa que a recomendación sanitaria é traballar en grupo burbulla.

Pero é viable o traballo na sala de psicomotricidade cos grupos clase??? Cómo e que medidas son as recomendadas para podelos facer con garantías sanitarias e psicolóxicas??? Que temas temos que contemplar para favorecer o benestar dos nenos/as??? Compartimos o enlace da escola de Psicomotricidade Luzaro, do País Vasco – Bilbao, co documento que recolle reflexións e recomendacións que nos resultan interesantes podendo ser de axuda para os/as psicomotricistas.

Enlace á información da escola de psicomotricidade Luzaro: https://luzaro.net/es/es-covid-19-abrimos-las-salas-de-psicomotricidad-en-las-escuelas/

Pilar Arnaiz e Alfonso Lázaro serán os ponenentes deste curso, referentes para todos aquiles que na práctica profesional valémonos da psicomotricidade como metodoloxia para aproximarnos e apoiar os nenos/as. Pilares significativos para a nosa formación que teñen escritos numerosos artigos e libros sobre a intervención psicomotriz.

Pilar Arnaiz profesora/investigadora da Universidade de Murcia. Xunto a Iolanda Vives e Marta Rabadán escritora do libro “La psicomotricidad en la escuela. Una práctica Preventiva y Educativa” – Considero que é un dos libros referentes os que sempre acudimos cando queremos refrescar conceptos básicos na psicomotricidade.

Alfonso Lázaro profesional vinculado ó Colexio Público de Educación Especial Gloria Fuertes de Andorra (Teruel). Referente na ámbito da psicomotricidade tanto na práctica profesional como nas tarefas de investigación e formación. Escritor tamén referente para @s psicomotricistas. As imaxes da sala de psicomotricidade do Colexio Gloria Fuertes opino que foron e seguirán sendo un referente para tódolos que fomos montando salas de psicomotricidade a posteriori.

Unha estupenda oportunidade para viaxar a terras Asturianas.

A sala de psicomotricidade é o gran recurso co que conta o nen@ para sentir e sentirse, expresarse, coñecerse e darse a coñecer, desecubrir e descubrirse, compartir e apropiarse da súa acción,…

É o recurso por excelencia da psicomotricista que lle permite ver e contactar co neno/a. Entender as súas necesidades e demandas, e polo tanto poder axustarse a elas para facilitar a satisfacción das mesmas.

A sala de psicomotricidade sempre é un espazo de xogo, un lugar no que o movemento corporal, a expresión emocional e a demanda verbal – “expresividade motriz” é observada, acollida e significada pola psicomotricista, quen acompaña ó neno /a facilitando o seu avance e maduración.

É un espazo versatil, con materiais que poden transformarse infinitamente, permitindo todas as posibilidades na acción dos nenos/as.

É un lugar de xogo libre, que á vez ten espazos estruturados que van a permitir a expresión do neno e garantir a súa seguridade: espazo para a palabra e o encontro, para o xogo motor, para o xogo simbólico, para a representación. Nestes espazos hai materiais dispoñibles que deben de permanecer no mesmo. A sala conta cunha sólida organización espacial que facilita a expresión e estruturación do neno/a.

É un espazo no que o neno/a está en contacto consigo, coa súa pulsión, desexo, habilidades… podendo explorar as súas posibilidades. A acción é o punto de partida e a través da que o neno apuntala as competencias motrices, comproba feitos, proba experiencias, acada metas, vive frustracións e conquistas…, pasos que lle permitirán a maduración necesaria para chegar á capacidade de “descentración tónico emocional”, punto clave no avance pedagóxico. Ó mesmo tempo son estas vivencias as que permiten avanzar na cuota de autonomía, mellorar a autoestima, confianza, seguridade….

A sala de psicomotricidade é un espazo vivo.

Recomendado pola Asociación Galega de Atención Temperá (AGAT)

Será a súa segunda edición.

Especialmente orientado a todos/as as profesionais que traballan ou queren orientar a súa vida laboral con nenos/as de 0 a 6 anos, aportando unha visión integral do desenrolo infantil e facilitando a adquisición de criterios, recursos e ferramentas para a intervención.

Para máis información consultar a páxina web do master: https://masteratenciontemprana.org/

Compartimos o manifesto da AGAT: Asociación Galega de Atención Temperá para sinalar a importancia deste día e dos retos marcados dende a Asociación:

O 16 de XUÑO celebramos un día moi especial. O 16 de xuño do ano 2000 tiña lugar en Madrid a presentación do “Libro Branco”. Un fito na historia da atención á infancia no noso país. Nel definíase a Atención Temperá como “o conxunto de actuacións dirixidas á poboación infantil de 0 a 6 anos, á familia e á contorna, que ten por obxecto dar resposta, de forma o máis inmediata posible, ás necesidades que presentan os nenos e nenas con alteracións no desenvolvemento ou con risco de padecelas, e/ou ás súas familias”.

Esta definición presidiu a normativa que nos últimos vinte anos guiou o espallamento, en toda España, dunha extensa Rede de servizos e recursos, primeiro para as crianzas con discapacidades e despois para toda a primeira infancia que se atopa en situacións vulnerables.

A Rede de Atención Temperá é hoxe unha Rede extensa, aínda que insuficiente, non chega a todas as persoas que o necesitan, ou chega de forma precaria. Existen listas de agarda e zonas sen cobertura. O LUGAR DE NACEMENTO AÍNDA É UN FACTOR DE DESIGUALDADE.

Por iso, é preciso avanzarmos nun financiamento suficiente e nunha regulación básica común. E pór as bases para un sistema público que coide o desenvolvemento persoal de todas as crianzas desde o seu nacemento.

A Atención Temperá debería incluír a todos os nenos e nenas de 0 a 6 anos que presentan problemas e preocupacións evolutivas nalgún momento do seu desenvolvemento, o que representa un 10% da poboación infantil desa franxa de idade e suporía atender en España a 255.227 nenos e nenas. Hoxe en día en moitas ocasións, só se atenden as dificultades máis evidentes como os trastornos do espectro autista ou a parálise cerebral.

FAN FALLA MEDIOS, FAN FALLA INVESTIMENTOS E FAN FALLA CENTROS DE ATENCIÓN TEMPERÁ CON EQUIPOS DE PROFESIONAIS MOI CUALIFICADOS PARA ATENDER UNHA

ETAPA CRÍTICA DA VIDA. Ao longo dos anos aprendemos, en España e en toda Europa, que a mellor definición da Atención Temperá pode quedar no baleiro se non se garanten a calidade, a utilidade dos servizos e o seu rendemento social.

Por todo isto, a Atención Temperá que se desenvolva a partir de hoxe deberá:

• garantirse como un dereito subxectivo das crianzas de carácter universal e sen custo para as familias
• estar orientada á prevención e actuación sobre as necesidades de desenvolvemento persoal e socialización das crianzas de 0 a 6 anos con problemas evolutivos ou con risco de padecelos
• baseada sempre nas relacións e a seguridade afectiva das crianzas
• organizarse na contorna comunitaria próxima ao domicilio cooperando en primeiro lugar coa familia e tamén cos coidadores/as, educadores/as e persoas significativas na vida cotiá das crianzas
• realizada por un equipo de profesionais, especializado en desenvolvemento infantil, con metodoloxía inter ou transdisciplinar
• facilitar a coordinación e as transicións a outros servizos cando sexa preciso

FACENDO AS COUSAS BEN, PRESTANDO SERVIZOS DE CALIDADE, A ATENCIÓN TEMPERÁ É A INVERSIÓN MÁIS RENDIBLE EN TERMOS DE RETORNO PERSOAL, DE SAÚDE, DE INCLUSIÓN SOCIAL, DE MELLORA EDUCATIVA E OPORTUNIDADE LABORAL. OS CARTOS INVERTIDOS EN ATENCIÓN TEMPERÁ MULTIPLÍCANSE.

A Federación Española de Asociacións de Profesionais da Atención Temperá é consciente dos enormes cambios que aconteceron no itinerario de 0 a 6 anos e da necesidade de pór as bases para implementar un sistema público universal de coidados no desenvolvemento no que XUNTO AOS CENTROS DE DESENVOLVEMENTO INFANTIL E ATENCIÓN TEMPERÁ ocupan un lugar fundamental os servizos sanitarios, os servizos educativos e os servizos sociais, numerosas entidades e as administracións públicas,

A todos convocamos para afrontar o reto que nos leve a ser UN PAÍS DE VANGARDA no coidado da saúde, a educación e o benestar de todos os nosos nenos e nenas.

A todos damos as grazas pola súa achega ao desenvolvemento da ATENCIÓN TEMPERÁ.

Cantos sentimentos nos invaden ó retomar o traballo, ese reencontro tan desexado despois de dous meses sen poder entrar á sala de psicomotricidade. Tempo de distancia imposto pero que non  impediu manter o recordo e a ilusión pola volta.

Como psicomotricistas temos que enfrentarnos a esta nova situación na que se modifican as circunstancias nas que estabamos acostumadas a movernos:

• Uso da mascarilla ocultando parte do rostro e da expresividade do mesmo.
• Cambio/retirada de materiais que non se podan hixienizar (sabendo que algún implicaba unha carga emotiva signicativa para os nenos/as).
• Novos rituais para a entrada e saída co fin de garantir a seguridade (sacar calzado xa na porta e lavados de mans na entrada e saída).  
• Uso de hidroxeles (cando as circunstancias o esixen) parando as dinámicas na que o neno está inmerso.
• As limpezas entre sesións e ó rematar as xornadas de mañán e tarde, pasando a ser a tarefa estrela máis que escoitar e pensar no que acaba de acontecer na sesión…..

Cambios imprescincibles pero incómodos e invasivos que á vez non poden impedir algo que é fundamental dentro das salas de psicomotricidade: o desfrute, a seguridade, a expontaneidade, a confianza, a iniciativa….

Retomamos as sesións con moitos sentimentos encontrados de desexo e á vez inseguridade e certa incomodidade. Pero nós – psicomotricistas, que confiamos nos nenos e sabemos que eles nos marcan o camiño a seguir, apoiándonos nesa ferramenta, sabemos que pouco a pouco, xuntos, neno e psicomotricista, buscaremos un bo xeito de acomodarnos a esta nova realidade, garantindo un ambiente idóneo no traballo. Unha constatación é o que pasou esta semana. Nun momento da sesión, en xogo simbólico, J. construiu unha nave espacial que equipou coas súas maletas e todo o necesario para a viaxe invitándome a acompañalo na aventura ó que eu accedín encantada. Explicoume todas as tecnoloxías que tiña a súa nave, e entre eles unhas cordas que estaban no teito que eu pensie que eran antenas e o neno dixome que estaba moi equivocada: “son ASPIRADORES: tu tranquila que si viene el COVIT lo traga el apirador y luego ya lo matamos entre los dos”. Que alegría sentín!!! que gusto!!! a saúde  dos nosos nenos é isto, buscar medios alternativos e seguros que nos permitan seguir adiante – a sala debe ser isto, un espazo que permite transformar e transformarnos, xogar e asegurse, medrar.

Na sala de medrando xuntos xa temos o “aspirtador COVIT”.

Hoxe é o día internacional do xogo, a través do que se recoñece a importancia e papel fundamental que desempeña nas nosas vidas: cun papel protagonista na infancia e tamén como adultos.

Como psicomotricistas o xogo expontáneo dos nenos/as é a nosa ferramenta esencial no traballo, medio que permite apoiar e favorecer o seu desenrolo global. Xogar é pensar, crear, comunicar, sentir, expresarse, moverse, xogar e transformar e transformarse, XOGAR unha NECESIDADE para a infancia, unha GARANTIA para o benestar e saúde .

Disfrutemos e favorezcamos o disfrute a través do xogo libre.