Sin categorizar

Este xoves día 28 sale en diferentes medios de comunicación a noticia sobre os recursos e reclamacións que os pais de Julia, Andrés e Ines, levan facendo estes anos. Aqueles que temos a oportunidade de coñecelos e acompañalos sentimos moitas cousas.

A Julia, coñecémola dende que tiña 21 meses. Os avances do desenrolo madurativo da nena, tal como describen seus pais foron lentos, costosos, cada logro vivido con gran ilusión e certa amargura pois  á nena costáballe manter aquelas destrezas que iba incorporando. Esta realidade foi e sigue sendo así, Julia avanza pero o ritmo e lento, a súa maduración dista moito da idade cronolóxica que ten e precisando moito traballo para acadar os seus logros.

Con Andrés e Ines, dende que os coñecemos fumos testigos de como se foron cuestionando, organizando e replanteandoa a súa vida. Precisaron establecer prioridades xa que Julia necesita moito tempo e apoio. Foi unha dura travesía de probas e espera de resultados ata que se lle diu un nome a súa problemática. Foron e son duras travesías diarias de terapias e tratamientos con especialistas. E resulta indignante que… primeiro por non ter un diagnóstico, agora porque a alteración cromosómica que ten a nena non está nun listado, non podan optar a unha prestación que está ahí para familias con fillos enfermos. Isto non entra na lóxica, nin e xusto. 

Animo a todas as familias que loitades porque as leis, e a sociedade comprenda e se poña na pel dos nenos/as con dificultades e no das súas familias.

Para máis máis información pinchar nos enlaces:

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10156001452255758&id=350393845757

http://m.europapress.es/galicia/noticia-piden-reconozca-retribucion-reduccion-jornada-cuidar-hija-enfermedad-rara-20171228135739.html

https://www.google.es/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=1&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwiI6Izv2a3YAhVHuBQKHfh8D8oQFggoMAA&url=https%3A%2F%2Fwww.lavozdegalicia.es%2Fvideo%2Fsantiago%2F2017%2F12%2F28%2Finjusto-olvido-julia%2F0031_2017125694698868001.htm&usg=AOvVaw3f7id0IbiN6TNhF_HCtaAr

https://www.google.es/url?sa=t&rct=j&q=&esrc=s&source=web&cd=2&cad=rja&uact=8&ved=0ahUKEwjA09O2-7PYAhXDaRQKHfwLCUYQFggtMAE&url=http%3A%2F%2Fwww.laregion.es%2Farticulo%2Fgalicia%2Fandres-dominguez-iremos-supremo-somos-padres-desesperados%2F20171230103016758203.html&usg=AOvVaw0nbdtflxjEuVBv9u0kwFWc

MONOGRÁFICO ADICADO Á FORMACIÓN PERSOAL: elemento esencial na preparación das/os psicomotricistas.

Cando traballamos no campo da psicomotricidade xeralmente xa temos unha gran motivación interna que nos impulsa a facer formación persoal, a buscar espazos grupais onde poder compartir cos outros momentos de xogo e relación que nos contacten coa nosa propia historia. Por qué?? É dificil de explicar que impulso nos leva a invertir horas de descando, vacacións e fins de semán en cursos (ás veces pasando horas e horas en longas viaxes). Os motivos van máis alá das razóns teóricas. Os aportes sentímolos, saboreámolos e vivímolos  con intensidade cando voltamos ó día a día, cando nos reencontrarnos cos nenos/as no traballo, ó percebir as sensacións que dende unha clave moi corporal, axúdannos a dar respostas ás demandas que xurden na sala.

Mirarse cada un de nos é imprescindible para mirar ó outro, e no intercambio da sala de psicomotricidade é un requesito esencial.

A formación persoal nútrenos, aportanos ferramentas e claves que serán os medios esenciais que as psicomotricistas empregamos no traballo diario. Ferramentas que  están integradas na persona e que nos aportan a tecnicidade e actitudes para poder axudar.

Quen desexe adentrarse no tema convidámolo a ler os interesantes artigos escritos nesta revista de spicomotricidade. 

https://1drv.ms/b/s!AoBvCpOClQd1kAt1pwiEuvLppTLm

Agora en Xaneiro comenzan novos cursos de FORMACIÓN DE PSICOMOTRICIDADE. Para maior información consultar calendarios e ofertas nas ESCOLAS DE PSICOMOTRICIDADE:

CEFFOP: Centro de Formación de Práctica Psicomotriz Bernard Aucouturier. Madrid.
http://cefopp.com/

ESCUELA DE PSICOMOTRICIDAD DE BERGARA. BILBAO:
http://www2.uned.es/ca-bergara/PSICOMO/Escuela.htm

Estas reflexións aparecen na contraportada deste libro de André Estern: JUGAR.

André adréntase en tematicas da infancia tales como: 
Cómo diferenciar o xogo da aprendizaxe?
Xogar, un medio que nos permitirá comprender os procesos.
A gran forza da necesidade de xogar que supera a outras necesidades.
O entusiasmo (dende a psicomotricidade ó placer) – condición decisiva na aprendizaxe…..

Atoparemos discursos que tamén compartimos  dende o campo da Psicomotricidade Vivenciada Relacional e outros…  pódennos facer reflexionar….  LECTURA INTERESANTE.

Compartimos un artigo interesante escrito por Miguel Llorca Llinares e Josefina Sanchez Rodríguez con reflexións sobre os APORTES DA PSICOMOTRICIDADE para o apoio a nenos/as con “ Trastorno do Espectro Autista” : LLORCA LLINARES, M. y SANCHEZ RODRÍGUEZ, J. (2014): La psicomotricidad como recurso en el tratamiento de las necesidades asociadas  a TEA. Revista de Psicomotricidad.com.

Jon Arana, Luispe Gutierrez e Ana Sáez

Intensa e interesante xornada que disfrutamos no Palacio Europa en Vitoria. 

Tivemos a oportunidade de reencontrarnos con compañeir@s de  profesión – psicomotricistas – e adicar tempos de descanso a intercambiar aspectos sobre os “avatares” do traballo e da vida. 

Nos horarios organizados escoitamos e analizamos temas de gran interés conducidos por profesionais do ámbito da psicomotricidade:

      Abordáronse temas relacionados con:

Marta díxonos: “la dificultades pasan por mirarme primero a mi para poder mirar al niño después, y que éste se sienta tratado desde la comprensión, y no desde el juicio, tampoco desde lo que desencadena sino desde lo que él pueste estar sintiendo en ese momento….”

Eva comentounos: “…. si pudiéramos entenderlos (referíndose ó neno que nos xera conflicto) como una oportunidad de aprendizaje y por lo tanto de crecimiento, quizás llegue un día en que los miremos con agradecimiento por las posibilidades de evolución que nos  brinda su mera existencia….”

Esta semana, primeira do mes do Outubro, están sendo intensa e emocionante. 

O luns, na escola do Milladoiro, primeiro día de encontro dos nenos/as coa sala. Atoparon o espazo preparado, organizado e disposto para a sesión. A través dun percorrido temporal os nenos/as pasaron do disfrute das experiencias corporais ó disfrute de pensar, para rematar coa representación. Como era previsto, a intensa emoción, compañeira clave na aventura da maduración e aprendizaxe, estivo moi presente. Para os máis retraídos ou para os que era a súa primeira sesión, non fixo falla moito tempo para que se uniran ó XOGO, facendo, probando, participando… investindo o espazo e o material a través da súa expresividade. Os outros, coma sempre, xa traían plans definidos, ideas que probar, desexos que cumprir ó longo da sesión. Todos se despediron da sala con gañas de máis, agora toca soñar e para a semana volta á acción.

En Bertamiráns o mércores máis do mesmo. 

Ós que lle costa un chisquiño máis é ós de dous anos, etapa na que a separación aínda se vive con algo de angustia. Ir acadando novos retos de autonomía non é doado. Medrar sempre  supón enfrentarse a novas cuotas de responsabilidade e distanciarse do que xa se ten, e elo pasa por asumir certa dose de malestar. 

ESPÉRANOS UN CAMIÑO A PERCORRER XUNTOS, SEREMOS TESTEMUÑAS DE IMPORTANTES FAZAÑAS, AÍ ESTAREMOS PARA RECOÑECELAS.

Ser pai/nai é un rol que nos ven dado cando nace o noso fillo/a, actuar como pai/nai xa é unha tarefa un tanto máis complexa e sentirnos como pais tamén non sempre é fácil (senón preguntémosllo a moitos que teñen nenos /as con algunha dificultade no seu desenrolo).

E moi reconfortante a frase do gran maestro Winnicott que comenta que como pais temos que ser «suficientemente bos», non é preciso facelo todo perfecto, non é preciso sabelo todo, e os nosos fillos/as teñen que sentir a necesidade de separarse de nós para poder seguir medrando o longo de todo o seu desenrolo.

Adxuntamos o enlace de tres guias que explican dun xeito sinxelo e práctico aspectos que consideramos relevantes no proceso madurtivo na infancia. Poden servir de axuda nesta importante tarefa de acompañar os nenos/as no se desenrolo: