Baixo o título “El cuerpo del niño/a frente a los juegos de pantalla. El juego y la función corporizante del adulto” Daniel Camels – escritor e psicomotricista arxentino – introdúcenos nunha reflexión sobre o papel e importancia que ten o xogo e a interacción do adulto na construcción do corpo.
Fálanos da vida orgánica dos sentidos, ex. a vista, si ese órgano non se constrúe na relación, na interacción co outro (si non foi mirado) decae a súa capacidade visual: non é que o ollo mira porque ve, o ollo ve porque mira e para elo é imprescindible a pesencia doutro para ser mirado e mirar.
Explica como a través dos coidados e atencións dadas ós nenos/as na satisfacción das súas necesidades (aseo, alimentación, sostén…) prodúcese unha interacción corporal (Daniel fálanos dos xogos de crianza – título dunha das súas obras) a través de accións e intercambios, que favorecen a construcción corporal cunhas pecualiaridades que vinculan o neno a outros; primeiro nun entorno familiar e logo nun entorno social.
Profundiza nas características das pantallas: luz, brillo e velocidade – continuidade, estímulos de gran potencia que atrapan a atención dos nenos/as: o neno nestos dispositivos ve pero non mira, oe pero non escoita, as praxias que realiza son tan elementais que non favorecen a integración que se dá noutros movementos de interacción con obxectos ou co adulto…. Por outro lado, o tipo de xogos que se realizan sin posibilidade de xogalos corporalmente non favorecen os procesos de descentración e canalización das emocións.
