Itos Lorenzo

A PPA, Práctica Psicomotriz Aucouturier, é un recurso metodolóxico que nos permite acercarnos ós demais dende a vía corporal. Para afondar nela é preciso adentrarse na “aventura” de coñecernos, de reflexionar sobre as nosas expresións e vivencias na interacción cos demais, nas resistencias e mecanismos cos que nos imos “armando” na traxectoria vital…, gañando así obxectividade. Un obxectivo clave para a/o psicomotricista será chegar a observar e interpretar as manifestacións dos demais sin contaminación das nosas vivencias. Os cursos de sensibilización son o primeiro paso no camiño. Logo pódese seguir afondando coa formación en Psicomotricidade Educativa Preventiva e posteriormente a de Terapia Psicomotriz.

Compartimos os novos cursos de sensibilización organizados pola Centro Asociado UNED Bergara e a Escola de Psicomotriciade Luzaro para este ano 2022.

Para recabar máis infomación: https://luzaro.net/es/cursos-de-sensibilizacion/

Ser nai/pai non é tarefa sinxela, un pai, unha nai fanse o longo da crianza e do acompañamento a seu fillo/a. Contar con espazos de reflexión e diálogo pode ser de gran axuda.

Profesionais do CEFOPP, centro de estudios e formación de Práctica Psicomotriz Bernard Aucouturier”, cunha longa traxectoria no acompañamento a nenos/as: a nivel Educativo e Preventivo e dende a Terapia, fan esta proposta que seguro aporta luz a temas importantes no desempeño do rol de pai/nai.

A formación continuada é o medio a través do que podemos asegurarnos, fortalecer as destrezas que nos permiten ese “estar e facer” dentro da sala propio das/os psicomotricistas . Estos espazos formativos tamén nos brindan posibilidades para observarnos e polo tanto enriquecernos como profesionais.

Unha oferta interesante a cargo de José Angel Rodríguez, Iolanda Vives e Cira Rodríguez, con longa traxectoria profesional, non só no traballo con nenos/as, senón tamén no ámbito teórico (con obras referenciais para os que traballamos como psicomotricistas).

Próximamente, en Xaneiro do 2022, realizarase unha formación presencial en Santiago de Compostela, dirixida a profesionais da Atención Temperá e organizado pola Consellería de Politica Social e AGAT.

A convocatoria da vindeira xornada é: “O NENO/A EN ATENCIÓN TEMPERÁ. ABORDAXE DENDE A GLOBALIDADE”, con 20 horas de duración.

Será un pracer para o Centro Medrando Xuntos participar na realización da mesma e compartir a mirada, experiencia e coñecementos que dende “as salas de Psicomotricidade” adquirimos ó longo destes anos.

Para máis información consultar a convocatoria na páxina da AGAT: https://atenciontemprana.com/abre-o-prazo-de-inscricion-para-o-curso-o-neno-en-atencion-tempera-abordaxe-dende-a-globalidade/

Dende o Cefopp lanzan a convocatoria para o máster de formación en Terapia psicomotriz para o vindeiro curso, dando comezo en Xaneiro do 2022.

Profundizar na comprensión do neno/a, nas vías de exprexión e canalización de que dispón, nos mecanismos de defensa que emprega, nas habilidades relacionais e corporais do/a psicomotricista…. son parte da apaixoante tarefa de formarse con este máster. Nel a formación práctica e persoal teñen protagonismo.

Para máis información acceder a páxina do cefopp: https://cefopp.com/curso/?id=6

Próximamente, os vindeiros 26 e 27 de Novembro, en Cádiz celebraranse as segundas Xornadas de Atención Temperá, organizadas polo Colexio Oficial de Psicólogos de Andalucía e dirixidas a psicólogos, estudiantes e profesionais afíns á Atención Temperá.

As xornadas serán impartidas en dúas modalidades:

Modalidad presencial: Aula Magna de la Facultad de Filosofía y Letras de la Universidad de Cádiz. Avda. Doctor Gómez Ulla, 1. 11003 Cádiz

Modalidad online: streaming – videoconferencia en directo

Para máis información: http://l.copao.es/iijornadasatenciontemprana

Un bebé prematuro debe pasar na incubadora un tempo para poder salvar a súa vida, pero a vez exponse a estímulos para os que non está preparado, podendo xerarse futuras secuelas tanto a nivel emocional como corporal. A psicomotricidade, disciplina que traballa dende a vía corporal e emocional , é unha ferramenta idónea para previr ou minimizar posibles alteracións. A intervención psicomotriz incide especialmente nas vivencias corporais, algunhas delas xestadas nas primeiras etapas do neno/a, nas que o corpo é o único medio dispoñible para comunicar e recibir.

Próximamente temos unha interesante convocatoria dende o CEFOPP sobre o papel dos contos nas sesións de psicomotricidade. Será impartido por Eva Torres e Marta Prietro, formadoras e psicomotricistas que teñen unha longa experiencia profesional dentro das salas de psicomotricidade tanto no ámbito educativo como reeducativo e terapéutico.

Eva é autra de dous libros: “Arturo y las manzanas” “A veces me desdibujo” Relatos que se xestaron cos aportes e viencias cos nenos/as dentro da sala de psicomotricidade. Cheos de simbolismos, forza e con gran potencial para o traballo que se realiza nas sesións de psicomotricidade. Un luxo

E outra convocatoria do CEFFOP poñendo en valor o xogo, unha necesidade vital para o neno/a.

Seguro que as reflexións que nos aporten son interesantes.

O medo é un sentimento que nos acompañará ó longo de toda a vida, que todos coñecemos e vivimos. Ten unha función no desenrolo do ser humano: protexelo, informalo, axudalo. Si se contempla dende esta óptica podemos asumilo como unha ferramenta máis coa que nacemos e que está á nosa disposición para usala. Como calquer ferramenta coa que contamos é preciso traballar con ela para chegar ó bo manexo da mesma.

Cando somos nenos é preciso xogalos, vencelos, contelos…. e só así nos permitirán seguir avanzando, con paso máis firme, pois só o MEDO nos fai VALENTES. O medo cando somos adultos temos que recoñecelo, escoitalo, compartilo, valoralo… para así podelo xestionar . Si pola contra o rexeitamos, apartamos, negamos ou ignoramos, facilitamos que se instaure e invada á persoa, provocando danos que poden manifestarse de moitos xeitos (fobias, enfermidades psicosomáticas, alteracións de ánimo…).

O medo está moi presente ó longo da infancia, especialmente porque é unha etapa na que se producen grandes cambios no ser humano. Cando os nenos/as comparten e expresan os seus medos, dannos pistas como avanza este proceso, informándonos do avance que o neno vai adquirindo na súa capacidade de pensar e valorar as circunstancias que lle rodean, tamén da forzataleza do neno/a a nivel emocional “plantarlle cara”. Como adultos, para acompañar os nosos nenos/as no medo é preciso facer unha boa lectura do que nos quere dicir, e quizais o máis significativo, entender o medo do neno no neno (que é moi diferente que no adulto).

Todos temos que atravesar ou transitar por medos para avanzar, como se faga determirá en gran parte a futura fortaleza emocional, e será decisivo para a calidade das relacións que estableceremos cos demais. Medo á pérdida,  medo á separación (alonxarnos demasiado, que nos olviden, que non sexamos queridos), medo á morte (perder para sempre a quen queremos ou precisamos)… seguro que nos soan a todos, e que os nenos/as tamén viven ó longo da infancia con elevada intensidade, pois os recursos mentais que teñen á disposición son escasos. Polo tanto o neno precisa dun adulto que o acompañe, que o sosteña e axude neste  proceso de entender que o medo está aí, seguirá aí… pero que é vencible, que se pode facer pequeno, que xuntos o espantaremos,….

O medo, como todos os sentimentos están conectados ó corpo, exprésanse e maniféstanse a través del, tanto pola vía cognitiva como física. Cando o medo é intenso soen aparecer respostas somáticas: angustia, ansiedade, sudoración, taquicardia, paralización, apatía, illamento….É importante recoñecer estos estados, son o primeiro paso para poder buscar unha saída, unha alternativa que non dane. É esencial que os adultos recoñezamos os nosos medos e nomealos, compartilos, permitindo así ós nenos/as entender que todos temos medos. Mensaxes como “non pasa nada” – cando sí está pasando, bloquean.

Os nenos/as contan coa mellor ferramenta para vencer os seus medos: o xogo libre. Neles prepáranse para facerlle fronte, loitan e ensaian diferentes alternativas: vencer ou ser vencidos…, sempre con pracer e benestar, fortalecendo así a súa identidade e autoestima, véndose capaces de todo, incluso de aceptar a derrota (cando un neno/a acepta a derrota no xogo é indicador dunha identidade positiva de que a súa persona, vai máis alá dunha acción, o seu valor non se tambalea polo que fai puntualmente…).

O medo sempre está aí, pero esta época que estamos a vivir, na que tivemos que protexernos de maneira moi evidente de ameazas externas: con illamento, distancias, máscaras, hidroxeles, desinfeccións, cambio de rutinas, renuncias no ocio, …., neste tempo, o medo estivo e aínda está moi presente. É importante plantarlle cara, non negalo, traballalo e transformalo para que non nos dane. As salas de psicomotricidade son un espazos privilexiados para facelo: sostendo, acompañando e axudando ós nenos/as que están angustiados con malestar e medo.

Hoxe non queremos pasar sen lembrar que é o día europeo da Psicomotricidade

A psicomotricidade é este termo – disciplina – materia…, que pode ter connotacións tan variadas, incluso entre as profesións e os profesionais que a empregamos no día a día. Isto pode deberse á falta de formación nas diferentes carreiras sobre os aportes, informacións e recursos que podemos obter coa psicomotricidade. Tam´en incide o feito de non habler uns plans de formación reglados no estado español, polo que ser psicomotricista é pouco frecuente.

A visión que nos ofrece a psicomotricidade supón un gran aporte para comprender á persoa coa que traballamos, e para situarnos como profesionais de xeito correcto nesa relación terapéutica que temos que establecer. Este é un punto de partida privilexiado para poder avanzar e obter logros por ambas partes, tanto do que precisa a axuda como do que a dá.

Compartimos o enlace co número 45 da Revista de psicomotricidade publicada en Arxentina.

Picar: https://1drv.ms/b/s!AoBvCpOClQd1qEmsSYXmtFGmo1c9?e=0SizyF